IJsland,
Denkend aan IJsland
vertrapt voor even
dit middelmatig intellect
dompelt me onder
aan vulkanen
mijn weelderige kinderen
snijdt Sjostakovitsj
Muziek,
O kristal helder glas
Diazepam & een half uurtje
stevig wandelen
elke dag
kom ik door.
Zomer in mei 2018
Voortaan beter eerst een injectienaald
in mijn linker oogbol steken bij het opstaan
nog voor m'n ochtendkoffie
dan kan de dag enkel meevallen,
de Marktplaats klant die na 17 berichtjes
over en weer nog twijfelt over de prijs
natuurlijk Hollandse Krent
en het 'bij nader inzien'
toch teveel moeite vind
om van Oosterhout helemaal naar Breda
af te reizen,
dan de Tokkie met hond-rat
op de arm ( en dat doet maar, en dat doet maar)
'mevrouw' die de rij orde
natuurlijk nog steeds niet doorheeft
in de Jumbo
voor de Steen Oven Pizza
stapje naar rechts als je besteld hebt
Stuk Verdriet!
niet blijven dralen voor het bestel gedeelte
met je rat-hond, hond-reptiel whatever
likkend aan je getatoeëerd onderarmpje
want zo ontstaat er een enorme rij...en dat doet maar,
nu ja en om zo'n dag dan af te pilzen
de kers op de boom
hoor je -
net als je je benen hebt uitgestrekt
hoofd in de nek,
nog even wil genieten
van de zoele lauwe avondlucht
- vanaf het mega podium
dat al 4 weken in je KMA achtertuin drijft
zenuwen aanvretende Salsa klanken komen,
(ik zweer 't je met Turkse of Salsa muziek kun je me pijn doen)
'het begin van een lekker lange 2de Set!'
gilt de leadzanger enthousiast in de microfoon,
en Ajajajaaay mi Corazon of zoiets dergelijks
Waar kan ik schuilen
Waar kan ik heen
als ook niet op een eenzaam balkonnetje
in de schemering
half 10 op een zomeravond in mei
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
MACHTELIJN ( voorjaar 2009 )
Ze kijkt me aan kastanje bruin en nuchter
als een zeebries
door haar ogen ziet de dichter zich opnieuw
op staande voet, hoe zalig verlies.
Ze kijkt me aan, op 'n krotzolder
onthult een passpiegel mijn Dantesk bleke lijf
keukenzeil ruikt er naar curry, in 't
trappenhuis gilt 'n seniel oud wijf.
Ze kijkt me aan, mooi zondagskind van
een zoete lente die naar hartenlust begon
tijd is verstreken, heb wat nieuwe
woorden geleerd deed dingen die ik niet kon.
Ze kijkt me aan vanuit een kille
ochtend nevel in de havenstad R
op 'n plein mijn automobiel achtergelaten
voor dood naja bijna,te voet verder.
Ze kijkt me aan, nimfijn -
Machtelijn - engel van de hoogste rang,
naar 'n Praagse zomer met de nachttrein
je moeder toen( Amai)..ik bang sigaretten rokend op de gang.
Ze kijkt me aan, haar geluiden
van zijde en een dozijn armbanden rinkelen,
stopt ze me met haar fiets, we raken elkaar
mijn dochter, here comes the sun.
Paganini
Wat voor Kunstenaar zou ik zijn
voorstellen
als ik niet ook een Fantast was ?
Eens lag ik op een naar diesel en schimmel
riekend gevonden stuk karton
aan de Antwerpse dokken
onder een camion
2de Kerstdag 1991
ik en de Sovjet Unie vielen uit elkaar,
nu luister ik Paganini op mijn headphones
(schrijf ’t op proleet: Viool Concert 1 door Hilary Hahn)
opgetild van harde grond
zweeft de Fantast
verder boven de City B
vervagen zijn moeder en vader
nu al
zachtjes
bevend.
Sarah Huckabee Sanders
Sarah Huckabee Sanders is de perschef van het witte huis
en ik heb met haar te doen…
waarom?
tja dat is het ‘m net, dat weet ik niet…nog niet
omdat ze opvalt en uitsteekt net als haar baas T.
wat is er met deze vrouw dat mijn gevoel prikt
komt het door haar uiterlijk
is het de naam
hoezo wil ik ’n reportagedicht over haar schrijven.
Sarah Huckabee is een intelligente
godvruchtige vrouw
ze heeft gevoel voor humor,
én ze is erg fanatiek
een bijzonder mooie combinatie van kwaliteiten
maar waarom voel ik me in haar in ?
Omdat je aan ziet komen dat ze gaat vallen
omdat ze gaat falen net als haar voorganger
zie afkorting: na haar komt er gewoon een nieuwe S.S.’er
zijn de Amerikanen Sarah binnen een maand alweer vergeten
…Next
Maar wat kan mij dat eigenlijk schelen
Sarah kent mij niet
ik ken haar enkel van tv ’s nachts wanneer ik CNN kijk
als ik ’s nachts geen tv zou kijken dan bestond dit gedicht niet
dan bestond heel Amerika niet eens
met Sarah erin..
Sarah is de tweede persvoorlichter van the White House
in minder dan een jaar tijd,
zij moet er voor zorgen dat het regime van haar baas
een volwassen en standvastig imago krijgt
haar baas is De Sterke Leider ,
een held van het Volk, hij is het Volk
er bestaan geen leugens
en de leugens die er zijn mag Sarah wit wassen
voor haar collega’s
voor de camera’s
Sarah wast De Sterke Leider wit
dag voor dag
Een gigantische opgave, ga d’r maar aan staan
Sarah Sisyphus…
Kijk, een nieuwe dag gloort voor het bewind
de pers wordt voorgelicht de zaal vol zoemt en siddert
ze is er klaar voor
ze drukt de nagels van haar linkerhand diep in de rand van het katheder
met de rechter wijst en prikt ze…
naar het journalisten gespuis daar onder
ja jij daar ja…ja toe maar kom maar op
ze geniet als ze kan prikken
sparren
als ze mag uitdelen
het regent vragen, allemaal aan haar, iedere dag
maar het zijn godver wel veel vragen,
en de meeste zijn uiterst gemeen en gericht aan haar baas
maar zij Sarah is zijn wachter
nachtblauw de vlag die hem uit de wind houdt
( doorzichtig is haar jurk tot net boven de knie)
zo vol in de strijd
voor het oog van de camera is de persvoorlichtster zeker
geen onaantrekkelijke vrouw,
als je van het occulte houdt
en haar grimeur máát weet te houden
met de grijs-zwarte oogschaduw net voor uitzending,
nee niet de dagen, waarop die opmaak nicht
nog bezopen is van de nacht tevoren
dan doet hij maar ’n dotje, en kladdert maar wat
in de rondte
Dan krijgt je: zwarte dikke strepen…de make up artiest blijkt een labiel
mannetje, aangenomen door Melania
Zwarte strepen on top of:
Sarah’s prachtige ree-bruine ogen, die ongelijk zitten
het is geen scheelzien,
maar haar ogen staan niet echt lekker op de zelfde hoogte naast de neus
En wat ziet het Volk ?
De camera is meedogenloos
zij zien een mens grote racoon in een jurk
die de verzamelde Pers van het machtigste land op aarde toespreekt !
( ik gebruik ook drugs, dagelijks, nee echt…ik zit voor het flatscreen samen met haar kinderen op de bank en kijk naar mama Sarah de racoon)
rephrase:… de rapen zijn gaar
iedereen ziet dat Sarah het zwaar heeft
duizend gemene vragen, op zo’n Pers dag
iedereen ziet ’t , iedereen
het zijn teveel vragen
waarvan ze de antwoorden moet oppoetsen
weet ze nog wat ze hoort, wat ze zei?
zoals ze daar staat & praat,
ze staat weer op,
valt, trekt zich op met een laatste nagel aan het katheder
praat, praat, praat en praat,
valt, struikelt en staat weer,
praat, en het blijft vragen regenen
wanneer achter haar
schaduwen opdoemen op de muur,
handen
handschaduwbeelden,.. hophophop
een hand wrocht zich in een konijn
een rondje voor het oog, 3 vingers maken de oren…
hophophop gaat het schaduwkonijn
het oogje van konijn wordt een kontgaatje
naast het kontgaatje groeit de andere hand tot enorme klauw
het kontgaatje raakt in paniek
de schaduw bibbert
de klauw en het gaatje zitten elkaar achterna
alles in het schimmenspel loopt door elkaar heen en over elkaar heen
de schaduwenklauw graait naar Sarah’s benen
het kontgaatje is verdwenen van het toneel
de ruimte achter Sarah trilt als een luchtspiegeling
Sarah merkt ’t maar durft niet om te kijken
voor geen goud kijkt ze om
oorsuizen en hartkloppingen nemen het over
Sarah verstijft en kijkt de zaal rond…
ondertussen blijft het maar vragen regenen
een lange schaduwvinger glijdt over haar gezicht,
haar hals
haar keel voelt droog
Sarah gaat verder,
en blijft de hongerige journalisten onder haar aanwijzen
een jonge journalist op de eerste rij heeft ’n vraag,
steekt zijn hand op…
op dat moment glipt de schaduwvinger weg van Sarah’s hals
zo de coulissen in
niemand ziet het
de jonge journalist ziet het wel ( alleen hij ?)
nog met zijn opgestoken hand kijkt hij kort weg van Sarah
Wat is dat Ding..?
De zaal valt stil,
een hoge pieptoon vult het hoofd van de jonge journalist,
hij kijkt weer naar Sarah op het podium
nu zijn ze met zijn twee, alleen hij en Sarah
het gepiep gaat pijn doen
zo hoog is dat gepiep
Wat is dat Ding..?
Sarah fronst…schraapt haar keel
iets trekt er aan de binnenkant van haar gefrons
de frons verandert in een zwart gaatje…what the Fack
Sarah schraapt en gromt
de jonge journalist kan zijn ogen niet van het gaatje houden
uit het zwarte gaatje komt de zélfde pieptoon als,…hoe ?
als het gepiep dat binnen in zijn eigen hoofd,
Sarah maakt een grimas
het gaatje scheurt en wordt groter trekt de huid los,
het breekt
er is geen houwen meer aan
haar bruine ogen zijn los geraakt en rollen over haar gezicht
in blinde paniek
het zwart gaatje is een Gat geworden, in het zwarte dááronder – nog ’n verdieping lager – gaapt een afgrond
heel even stopt het..,
een oog is blijven plakken op een jukbeen, het ander oog ergens in een mondhoek
de ogen kijken elkaar scheef en verschrikt aan ( ze knipperen naar mekaar om hulp),
opnieuw bewegen Sarah’s grote oogbollen,
ze kijken in het pikzwart Gat,
in het midden van wat er nog over is van haar gezicht,
er is geen bodem…dan smelt haar gezicht,
de ogenbollen spatten, vloeibaar geworden stromen ze weg
met de huid
rotte eieren lucht is het allerlaatste briesje op Sarah’s huid.
Op de achterste rij moet iemand keihard niezen 2 keer, 3 keer,
iedereen in de zaal draait zich om en zucht
het niezen stopt, gelach…journalisten draaien zich weer naar Sarah op het podium
de vragen zijn terug
de jonge journalist op de eerste rij raapt zijn laptop van de vloer
deze was gevallen
wat het zwarte Gat was is weer het kleine streepje net boven haar neus,
dat donkere fronsje,
is het enige wat er nog van over is en dat paar grote bruine ogen bij elkaar houdt,
en dat raakt me,
dat fronsje van Sarah
ontroert me
for God and Country
opstandig fronsje,
want
The Show Must Go On.
Test zondag 18 februari 2018
Ergens op het snijpunt tussen feit en verzinsel,
daar waar allerlei vreemdsoortigs een eigen leven gaat leiden. ( tekst van Lauren Slater)
Zundert 5 december 2017
Hee ma
heel dapper, jaja reeds 3 weken
is hij gestopt met Seroxat,
in de 115 langs baantjespad
het is die ander die ‘t me moet uitleggen….
de hel zijn de anderen
die me vertellen hoe te genieten
als dat al iets is
is mijn huilen genieten
gestopt met drugs
moet ik huilen als ik Sinterklaas zie..
huilen om een lach
moet ik huilen om een kale tak
moest huilen als n klein meisje toen ik de lichtgroene envelop in de brievenbus liggen zag,
het stukje plakband Jij erop
heldin.
Balkon ( naar Boris Rizji )
De avond zon
schijnt op de Grote Kerk
en recht krom
als een asperge
duwt ze
haar grauw
en afgetrokken wit
de blauwe lucht in
het licht
maakt indruk,
op een balkon
zit ik een hoog
achter
en gluur
over de reling
mijn voeten hangen
tegen de tralies
languit….
ik zit in een kooitje,
schuin onder me
speelt in de arcade
een trompet en sax
Jazz oude stijl
blaast vals
mijn luie tenen
3
oude mannetjes
bewegen houterig
als kinderspeelgoed
een blonde vrouw danst met een parapluutje
ze heeft jouw handen
het Jazz kwartet
ze lopen
richting de stad
en hun toeterklanken
laag vliegen
het veranderd
in janken
van ’n scooter
die ze meeneemt
tot ze wegkwijnen
de geluiden
onder een zelfde boog
aan het eind
van de straat en verdwijnen
een hoek om.
Donker Zwart Varkentje,
Je bent prachtig Donker Zwart
Varkentje,
pootjes op de toetsen, je zit mooi
rechtop
streng en ontspannen, alsof een lach je inpakte
en vasthoudt aan het grote instrument.
Luister,
dit is een verhaal
van Donker Zwart Varkentje
de bloedstollend mooie
muziekjuf;
zij is een wijs dier
dat altijd hard werkt
onderweg naar de volgende les.
Allegro… hoor toch ‘s,
hoe het geklikklak van haar
hakjes
stalen traptreden geselt
’t laat galmen tussen de kale
muren
van haar muziekkasteel
op naar het eind
van een verlaten gang
achter een deur
waar haar verfijnde stem werkt
het ronde raampje in de deur beslaat.
Als de muziek stopt,
de piano gedooft
en ze alleen met haar iPhone is
dan…
drinkt ze om te ontspannen
kopjes cappuccino,
aan de rand van een bos
op een terras overgoten
met bloederig november blad
een dag als vandaag
vrijdagmiddag,
Varkentje zit en nipt van haar koffie.
Maar iets is anders vandaag …
tussen de losse blaadjes sist er wat
Donker Zwart Varkentje wil hier
weg
het terras af, onverwijld
staat ze op en vertrekt de cappuccino
achterlatend
het bos in.
In het bos slentert ze een
slingerpad af
dat ze dromen kan, onder oude platanen,
en vertrapt een dode tak, krak…
Varkentje kijkt omhoog
daar boven het bladerdek
daalt een bosnimf neer,
een hemels wezen
gedragen in een zilver-turquoise nevel
Varkentje’s mond valt open,
recht voor Varkentje’s neus
hangt de bosgodin;
‘dat treft dat ik jou hier tegenkom’ zegt ze,
Donker Zwart Varkentje denkt: ‘ What the Feck…,en
wat heb ik nou aan mijn fiets hangen…’
De spieren in Varkentje’s bevallige pootjes voelen wat slapjes
als de mistige bosnimf
vliegensvlug beweegt
een dubbele salto achterwaarts maakt,
en nu geruisloos blijft zweven
ter hoogte van Varkentje’s rechter oor;
‘nu zullen we het krijgen’ denkt Varkentje
de bosnimf fluistert: ‘ Ken jij Krullen Wolf, varkentje?’
‘Jajaja… ik ken Krullen Wolf,
heb met hem gewerkt
aan de muziekschool in de Molenstraat
werkelijk een artiest
met een goed muzikaal oor,
een uiterst charmant dier ook ’
‘ Wist je trouwens dat hij dichter is
en een van zijn gedichten aan jou opdraagt Varkentje
het is een nieuw werk
pas geschreven én nog ongelezen
ik heb het toevallig bij me.’
zegt de nimf
‘ Ik weet nergens niets van mevrouw nimf .’ antwoord Varkentje…
‘ maar het heeft er alle schijn van,
dat u speciaal voor mij dit bos in bent komen zweven
met exact dit speciale gedicht onder uw nimfenvleugels
om het nu onder mijn neus te schuiven
dus waarom ook niet,
kom maar op!’ zegt varkentje.
Het gedicht van de Wolf:
Ergens niet ( heel) ver weg
bestaat een parallelle wereld
waar het altijd schemert
daar stipt mijn denken aan jou
een plek aan op de tast
waar we heen zouden kunnen,
bang hoef je niet te zijn
lief zwart varkentje
leun maar tegen de vleugel
ik moet je fouilleren,
en sta je keurig stil
anders ga je op de gril
één aanraking,
een golf van geluk doortrekt mijn vlees,
aWoehhh…hierrr komt de Wolf
knibbel, knabbel, ga je knorren
ga je snorren varkentje, daar is mijn dikke…
aWoehhh…hierrr komt de Wolf.
Varkentje’s kastanjebruine ogen spugen vuur
‘een gedicht, ik…weet niet
voel je zijn zweterige klauwen!’
Varkentje gaat verder:
‘ Een bezwering, dat is het ja
behoorlijk overspannen ook,
kom zeg…
bestaat er een groter cliché, leerling wordt verliefd op pianolerares ? ‘
Je bent prachtig, Donker Zwart Varkentje,
pootjes op de toetsen, je zit mooi rechtop
streng en ontspannen, alsof een lach je inpakte
en vasthoudt aan het grote instrument.
‘ Was dit het, ik wil naar huis.’
zegt Varkentje
de bosnimf knikt en besluit,
‘ Wolf doodde de verliefde tijd,
met zingen aan jouw balkon varkentje
dat geloof ik echt…
O muziek,
is alles wat er is
onzichtbare Bloem van verderf.’
de nimf verdween en Varkentje liep,
na wat een lichte duizeling leek,
verder het slingerpad af.
S.K.© 2014
Geen Hoop
Er is geen hoop enkel een vergezicht
langs oude dakpannen, drijven wolken doodstil
de stad in terwijl de schemering valt
bloedt een roestige spijker uit op de raamstijl.
Al de verzinsels ideeën wat doet het er toe
ik lig wat op bed verder niks
niemand die me ziet behalve een spin hij is ook moe,
zwaar geworden van wijn
glijden we een angstdroom in
over die grote zwarte gletsjer
hoor ik het gezoem van de koelkast
de reutel , de stilte die erna valt
met me mee verhuisd is hoe vaak nog… stik.
Er is geen hoop steeds dezelfde geluiden
dezelfde troep al doorleef je eeuwen
gevangen in dit broos omhulsel waar het rommelt en broeit
de Salmonella waart door zijn kromme straten
in stegen, rondom stinkende poelen het onkruid groeit.
Het is ‘t voorportaal, waar Hades lacht om mijn hele bestaan
als maar hoger en hoger meer trappen op, een overloop
huurverhoging €49 p/m !, Lieve Heer wat heb ik U misdaan?
wéér al mijn meubels omhoog gesjouwd naar een zolder
er is geen hoop.
Thursday Motel ( ‘het kan wel!’ – Goos )
Augustus, de stad is druk
en beweegt broeierig
mijn vriend kil is
vertrokken naar Thursday Motel
daar ouwehoerde we
jongen ouwehoeren tot de ochtend
door ’n kerstnacht, zo met die dagen
van ‘ het kan wel! ‘ en barbecue.
Ik zit stil , beweeg me
nauwelijks de fut is eruit
een oude slang met enkel dorst
lieve vriend, enige vriend
nu ik alleen drink verliest
ook bij mij de schijn langzaam
maar zeker haar glans.
Dus rij me de stad uit
tot daar
waar het koel is en de grond doodstil
diep gebogen onder het ruisende bladerdek
van je nieuwe vriend de bescheiden Berk
zoemt je naam
in oren van paarlemoer.
S.K. © 2013